Гарадзілава (Маладзечанскі раён)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Вёска
Гарадзілава
Краіна
Вобласць
Раён
Сельсавет
Каардынаты
Насельніцтва
  • 473 чал. (2010)
Часавы пояс
Тэлефонны код
+375 1773
Паштовыя індэксы
222313
Аўтамабільны код
5
Гарадзілава на карце Беларусі ±
Гарадзілава (Маладзечанскі раён) (Беларусь)
Гарадзілава (Маладзечанскі раён)
Гарадзілава (Маладзечанскі раён) (Мінская вобласць)
Гарадзілава (Маладзечанскі раён)

Гарадзі́лава[1] (трансліт.: Haradzilava, руск.: Городилово) — вёска ў Маладзечанскім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Гарадзілаўскага сельсавета. Знаходзіцца за 25 км на паўднёвы захад ад Маладзечна, 103 км ад Мінска.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

За 0,5 км на паўночны захад ад цэнтра вёскі, на мысе прыроднага ўзвышша размешчана гарадзішча, якое адносіцца да культуры штрыхаванай керамікі. Гэты археалагічны помнік сведчыць аб засяленні мясцовасці ў старажытнасці.

У 1443 г. вёска згадваецца як маёнтак, уладанне Я. Раловіча, які ў гэтым жа годзе заснаваў тут касцёл. У час вайны Расіі з Рэччу Паспалітай (1654—67) касцёл быў разбураны, пазней адбудаваны (адносіўся да парафіі Вішнеўскага касцёла). У 1721 г. маёнтак — уласнасць падскарбія літоўскага К. Козела, ад якога маёнтак перайшоў да яго дзяцей — Казіміра і Варвары. У 1752 г. на месцы былога касцёла і капліцы быў пабудаваны новы драўляны касцёл.

Пасля 2-га раздзелу Рэчы Паспалітай (1793) у Расійскай імперыі, у Ашмянскім павеце Віленскай губерні. У 1864 г. ў вёсцы адкрыта народнае вучылішча, у якім у 1884 г. навучаліся 43 хлопчыкі. У 1866 г. 4 дамы, 53 жыхары (католікі). У 1866 г. з цэглы і бутавага каменю была пабудавана праваслаўная Свята-Іосіфаўская царква. У 1870 г. 22 рэвізскія душы мужчынскага полу і 11 былых дваровых маёнтка ў Літвінскай сельскай грамадзе. У 1880 г. ў склад маёнтка, які належаў памешчыкам Ясінскім, уваходзіла в. Відаўшчына. У пач. 20 ст. вёска, 67 дзесяцін зямлі, у Палачанскай воласці Ашмянскага павета Віленскай губ. Знаходзілася за 11 вёрст ад чыг. ст. Пруды. Побач знаходзіўся маёнтак памешчыкаў Ясінскіх, якія мелі тут 188 дзесяцін зямлі і 2 фальваркі: Раца (13 дзесяцін зямлі) і Відаўскага (36 дзесяцін зямлі).

З лютага да снежня 1918 г. вёска акупіравана войскамі Германіі. З студзеня 1919 года ў БССР, з лютага — у ЛітБел ССР. з ліпеня 1919 г. да ліпеня 1920 г. і з кастрычніка 1920 г. тэрыторыя занята польскімі войскамі. З 1920 г. вёска ў Сярэдняй Літве.

З 1922 года ў складзе Польшчы, у Палачанскай гміне Ашмянскага павета Віленскага ваяводства. З 1927 года ў Маладзечанскім павеце. У 1938 годзе ў вёсцы 22 двары, 131 жыхар, у адным маёнтку 2 двары, 131 жыхар, у другім — 2 двары, 32 жыхары.

З 1939 года ў БССР, з 12 кастрычніка 1940 г. ў Соўлаўскім сельсавеце Маладзечанскага раёна Вілейскай вобласці. З канца чэрвеня 1941 г. да пачатку ліпеня 1944 г. акупіравана нацыстамі, загінулі 23 вяскоўцы. З 20 верасня 1944 г. ў Маладзечанскай, з 20 студзеня 1960 г. ў Мінскай абласцях. Пасля вайны на базе маёнтка быў створаны калгас. З 16 ліпеня 1954 г. ў Пекароўскім, з 11 верасня 1959 г. ў Гарадзілаўскім сельсаветах.

У 1968 г. на ўшанаванне памяці 70 землякоў, што загінулі ў Вялікую Айчынную вайну, у вёсцы пастаўлены помнік — скульптура воіна. У 1981 г. на будынку выканкама сельсавета ўстаноўлена мемарыяльная дошка Г. А. Сіняўскаму, якога закатавалі гітлераўцы 22 ліпеня 1941 г. У 1978 г. на будынку школы ўстаноўлена мемарыяльная дошка беларускаму педагогу А. Ф. Посаку, які ў 1903—14 гг. быў загадчыкам вучылішча.

У вёсцы знаходзіўся дом, у якім вырас камандзір мінскага АМАПа Дзмітрый Балаба. Будынак згарэў у ноч на 12 кастрычніка 2020 года, у час масавых пратэстаў у Беларусі[2].

Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]

  • 1897 год — 76 жыхароў, 13 двароў.
  • 1909 год — 87 жыхароў.
  • 1970 год — 225 жыхароў, 51 двор.
  • 2010 год — 486 жыхароў, 157 гаспадарак.

Славутасці[правіць | правіць зыходнік]

Царква

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

  1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU)
  2. nashaniva.by

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]